Metody wiercenia

Wykonać własną studnie można na kilka sposobów:

A) Studnie "wbijane" lub wkręcane

Metoda ta polega na wbijaniu lub wkręcaniu filtra zakończonego grotem lub "ślimakiem" i dokładaniu w miarę postępu prac kolejnych odcinków rur stalowych.

Zalety:

- Stosunkowo niska cena

Wady:

- Niska wydajność
- Krótka żywotność (Filtr zarasta osadami nawet w ciągu 5 lat)
- Brak pewności co do natrafionej warstwy wodonośnej

B) Studnie wiercone wraz z rurowaniem otworu

Metoda polega na przewierceniu się do warstwy wodonośnej i dalszym wierceniu wraz z rurowaniem otworu,po uzyskaniu odpowiedniej głębokości zostaje zapuszczony filtr a rury robocze usunięte.

Zalety:

- Możliwość "wychwycenia" warstwy wodonośnej z dokładnością nawet do 20cm
- Stosunkowo niska dewastacja terenu w obrębie odwiertu
- Możliwość zafiltrowania warstwy wodonośnej o miąższości nawet 50cm
- Żywotność studni dochodzi do 50 lat

Wady:

- stosunkowo długi czas odwiertu przy studniach głębszych niż 30m

C) Wiercenie płuczkowe

Metoda ta polega na wypłukiwaniu urobku pod ciśnieniem i równoczesnym zapuszczaniem przewodu wiertniczego

Zalety:

- Duży postęp wiercenia w krótkim czasie

Wady:

- Brak dokładnej wiedzy na temat początku warstwy wodonośnej
- Żywotność studni krótsza niż w przypadku odwiertów rurowanych
- Znaczna dewastacja terenu w pobliżu odwiertu